माणसाच्या अनेक गरजांचा काल्पनिक आणि तात्पुरता निचरा करण्याची जागा म्हणजे सिनेमा. स्वप्नरंजन करणाऱ्या मेनस्ट्रीम सिनेमाचा प्रेक्षक स्वत:ला नायक-नायिकेच्या जागी कल्पून वास्तवात कधीही न लाभणारी सुखं मन:पूत भोगतो.
अशी कोणती गरज भागवतात भयपट?
माणसाला घाबरण्याचीही 'गरज' असते की काय?
मानसशास्त्रज्ञ सांगतात की हो, माणसाला कण्ट्रोल्ड भीतीही हवीहवीशी असते. कण्ट्रोल्ड भीती म्हणजे रोलरकोस्टरमध्ये बसल्यावर वाटणारी भीती. प्रचंड वेगाने अस्ताव्यस्त धावणाऱ्या, उंच चढणाऱ्या, धपकन खाली येणाऱ्या रोलर कोस्टरच्या राइडमध्ये माणसाला भीती वाटते; पण आत खोलवर हे माहिती असतं की इथे जिवाचा धोका नाही. ही राइड 'सुरक्षित' आहे. तसं ब्रेक तुटलेल्या कारमधून घाटातून सुसाट वेगाने उतरताना वाटेल का? तिथे वाटते ती खरी भीती.
शिवाय भयपटांमध्ये आणखी एक 'समाधान' असतं... पडद्यावरच्या व्यक्तिरेखांच्या संदर्भात जे काही भयंकर घडतंय, ते आपल्या बाबतीत घडत नाहीये. आपण सुरक्षित आहोत, याचं समाधान. या सुप्त समाधानासाठीच लोक 'क्राइम डायरी', 'सनसनी' वगैरे कार्यक्रम पाहतात आणि पोलिसी चातुर्यकथांची पुस्तकं वाचतात.
पण, खरं भय कोणतं?
जे या क्लृप्त्यांच्या विना दाटून येतं... 'ओमेन'मध्ये निरागस आणि गोंडस दिसणाऱ्या सैतानी बालकाला पाहून कोणत्याही साऊण्ड इफेक्ट, व्हिज्युअल ट्रिकविना जे मनात दाटून येतं, ते खरं भय!
विश्वास नाही बसत?...
मग नीट वाचा...
हे वाचून झालं की कीबोर्डवरून सावकाश हात उचला आणि डोळ्यांसमोर आणा. हातांकडे पाहा. त्यांच्या मागच्या बाजूला गरम, लालजर्द रक्त कसलं लागलंय?...
हा हा हा! टरकलात ना?
(महाराष्ट्र टाइम्स)
No comments:
Post a Comment