तरीही आपण प्रेमत्रिकोणपट (बरा असेल तर) पाहायचं काही सोडत नाही. दर वर्षीच्या हिट सिनेमांमध्ये हमखास एखादा `लव्ह ट्रँगल' असतोच.
राजकंवर दिग्दर्शित `हर दिल जो प्यार करेगा' हा अगदी बेतीव प्रेमत्रिकोण आहे. चोख फॉर्म्युल्यानुसार बनवलेला. दोन्ही नायिकांची नायकाशी आणि प्रेक्षकही ओळख झाली की, सिनेमाचा शेवट काय होणार हे क्षणार्धात डोळे झाकून सांगता येईल, इतका चाकोरीबद्ध. तरीही डोळे उघडे ठेवून शेवटपर्यंत पाहण्याजोगा. अत्यंत साचेबंद कथाबाजीतून कथा- पटकथा- संवादकार रुमी जाफरी यांनी नावीन्याचा आभास देणारं, `इंटरेस्टिंग' असं काही घडवलंय आणि राजकंवर यांनी ते प्रेक्षणीय बनवलंय. `हम दिल दे चुके सनम'सारखा प्रेमडोहात बुचकळवून आतून ढवळून काढणारा अनुभव `हर दिल...' काही देत नाही. पण किनारेकिनारे फिरून, चार- दोन प्रेमशिंतोडे उडवून घेऊन `भिजलो- भिजलो' म्हणून आनंदणाऱया बहुसंख्य पब्लिकला तीन तास उलझवून ठेवण्याचं काम तो चोख बजावतो; `बच्चा भी खुश, बच्चे का बाप भी खुश्' टाइप घाऊक सुखान्त शेवटापर्यंत किमान पाहवतो.
हे घडतं असं की, गोव्याहून मुंबईत नायक बनण्यासाठी आलेल्या राजूसमोर (सलमान खान) एक अपघात होतो. अपघातग्रस्त गाडीतून तो पूजाला (रानी मुखर्जी) बाहेर काढून वाचवतो. तेव्हापासून ती कोमातच असते. घरच्यांना पसंत नसलेल्या कुणा रोमी नामक इसमाबरोबर गांधर्वविवाह करायला निघालेली असताना पूजाला हा अपघात झालेला असतो. हा रोमी सिनेमाभर उगवतच नाही. पूजाचे घरवाले राजूलाच रोमी समजतात. हे ओबेरॉय खानदान बरंच बडं असल्यानं राजूला संगीतक्षेत्रात ब्रेक मिळण्याची शक्यता निर्माण होते आणि त्यातून पूजाच्या घरातल्यांनाही मानसिक दिलासा मिळणार असल्यानं तो रोमी बनायला तयार होतो.
त्याची पंचाईत होते जान्हवीच्या (प्रिटी झिंटा) आगमनानंतर. ही ओबेरॉयच्या अकाऊंटंटची (परेश रावळ) मुलगी. पूजाची सख्ख्या बहिणीइतकी सख्खी मैत्रीण. पहिल्या भेटीतच राजू तिच्या प्रेमात पडतो. पण ती राजूला रोमी- म्हणजे जीजाजी समजत असल्यानं त्याचं प्रेमगाडं पुढे सरकत नाही. एका नाटय़मय प्रसंगातून जान्हवीला असलियत का पता लागून ते पुढे चालू लागतं, तर पूजा कोमातून जागी होते आणि गैरजागी (पक्षी : मूळ रोमीवर) केलेल्या प्रेमातूनही जागी होते. लगे हाथ योग्य जागी (पक्षी : राजूच्या) प्रेमातही पडते.
आणि या तिढय़ातून नेहमीच्या पद्धतीनं मार्ग निघतोच...
... हा मार्ग काय निघणार याच्या `हिंटस्' पटकथाकार- दिग्दर्शकांनी जागोजाग पेरल्या आहेत. राजूला पूजाचा नवरा मानून तिच्या घरातले जे काही विवाहसंबंधित धार्मिक- रुढीगत विधीकृती करायला लावतात, त्याला जान्हवीचा `सहभाग'च परंपरापरिचित प्रेक्षकाला `हा नवरा कोणाचा?' याचा अंदेशा देऊन जातो. या प्रसंगांच्या स्लोमोशनी- नाटय़मय हाताळणीमध्ये `जुदाई'च्या राजकंवरचा `टच' जाणवतो. मुळात पटकथाकार रुमी जापरी यांनी पूजाचं कोमानिद्रिस्त असणं (त्यातही तिला सगळं ऐकू येतं, समजतं, फक्त ती स्वत: कसलीच प्रतिक्रिया देऊ शकते, अशी खास योजना), राजूला रोमी समजलं जाणं, या सिच्युएश्न्सचा उत्तम उपयोग करून घेतला आहे. अशा कथानकांत नायिकेच्या आगमनापर्यंतचा कथाभाग इंटरेस्टिंग करणं अवघड असतं.
राजूला `लव्हेबल रास्कल' टाइप बालिश चक्रमपणा, `सिंगर' बनण्यासाठी त्यानं अबा (नीरज व्होरा) या मित्राबरोबर केलेल्या उचापती, अबाच्या मामाला (शक्ती कपूर) लावलेली दोन लाखाची शेंडी वगैरे डेव्हिड धवन स्टाइल (जाफ्री हे डेव्हिडभाऊंचे `पेट' लेखक आहेत हा योगायोग नाही.) टपोरी कथाभाग बऱयापैकी टाइमपास आहे. मात्र, तो `एन्जॉय' करण्यासाठी' किंचाळा, किंचाळा कोण अधिक किंचाळे तो' अशी स्पर्धा लावल्यागत केकाटणाऱया भडक- हिडीस हावभावयुक्त नीरज व्होरा आणि शक्ती कपूर यांना सहन (आणि क्षमा) करण्याची तयारी हवी, ही कल्पना देऊन ठेवलेली बरी.
दाक्षिणात्य सिनेमांमध्ये मूळ कथानकाशी फारसा किंवा सुतराम संबंध नसलेला एक लाऊड विनोदाचा ट्रक जोडण्याची पॉप्युलर पद्धत आहे. तीच जाफ्री आणि राजकंवर यांनी इथे वापरली आहे. असल्या ट्रककडून दर्जेदारपणाची अपेक्षा करणं हे शक्ती कपूरला `देवेन वर्मा बन' म्हणण्याइतकं फजूल आहे, हे ध्यानात ठेवून पाहिला, तर काही ठिकाणी हा ट्रक हसवूनही जातो.
श्रीमंत निर्मितीमूल्यं आणि उत्तम तांत्रिक कामगिरीची जोड लाभलेला हा `रंगबिरंगा प्रेमतिरंगा' पब्लिकला भावून बॉक्स ऑफिसवर काही काळ डौलानं फडकल्यास नवल नाही.
(महाराष्ट्र टाइम्स)
No comments:
Post a Comment