लहानपणापासून तो तसा बुजराच होता...
चारचौघांत आत्मविश्वासानं वावरण्यासारखी स्थितीही नव्हती... जीभ जड, उच्चार तोतरे, चेहरा देखणा, पण अंगकाठी फाटकी. त्यात चहूबाजूंना 'यशस्वी' आईबापांची चमको मुलं. त्यांच्या तुलनेत याचे बाबा तर फ्लॉपमध्येच जमा होणारे...
...तरीही एकदा त्यानं निर्धार केला आणि प्रचंड मेहनतीनं तोतरेपणा पूर्ण घालवून टाकला...
...हुश्श करेपर्यंत पुढच्या वळणावर पुढची सत्त्वपरीक्षा वाट पाहात होती... ऐन एकविशीत स्कॉलिऑसिस या मणक्यांचा किचकट आणि चिवट विकारानं त्याची अक्षरश: 'पाठ धरली'... या आजारात त्याला साधं चालणंही मुश्कील होईल, असं डॉक्टरांनी सांगितलं... मग नाचणं, मारामाऱ्या, स्टंट्स, चपळ हालचाली वगैरेंची बातच सोडा!...
ही त्याच्या आयुष्यभराच्या स्वप्नावरची कचकचीत लाल फुली होती... एन्ड ऑफ अ ड्रीम... तो कधीही रुपेरी पडद्यावरचा 'हीरो' होऊ शकणार नव्हता... अगदी लहानपणापासून त्याला एकदा तरी सुपरमॅनसारखं उडायचं होतं... तीही इच्छा अधुरीच राहणार होती...
...त्याला लहानपणापासून ओळखणारे आप्तमित्र म्हणत असतील, 'पडद्यावर आता झाला असेल हो, आमचा हृतिक लहानपणापासून सुपरहीरोच होता...' कारण, सदोदित 'झीरो'चाच बट्टा लागावा, अशा अनेक कमतरतांवर हृतिकनं लहानपणापासून चिकाटीनं, जिद्दीनं मात केलीये.... तोही कोणताही गाजावाजा न करता.... डिंडिम न पिटता.
कधीतरी हीरो बनण्याचं स्वप्न उरात दडवून तो वडिलांकडे असिस्टंटगिरी होता. राकेश रोशन हा नियतीनंच कायम जमिनीवर ठेवलेला इसम. त्यानं तो वारसा लेकाकडे सोपवला. असिस्टंटनं असिस्टंटच्याच औकातीत राहावं हा त्याचा पृथ्वीराज कपूरी शिरस्ता. दिग्दर्शक म्हणून बऱ्यापैकी यशस्वी वडिलांचा असिस्टंट हृतिक सेकंड क्लासनं प्रवास करायचा, कॅमेरा उचलायचा, क्रेन हलवायचा, शॉट सुरू असताना जमिनीवर फतकल मारून बसायचा... (हृतिक सांगतो की, अजूनही ती सवय सुटलेली नाही... तो कधीमधी एकदम क्रेनला हात द्यायला धावतो, शॉटला वेळ असेल तर जमिनीवर बिनधास्त बसतो... मग कुणीतरी स्पॉटबॉय येतो आणि 'सर, ये आप क्या कर रहे है?' असं विचारून हृतिकला त्याच्या 'सर'कीची जाणीव करून देतो)
डुग्गू म्हणाला, 'ऍक्टर बनायचंय.'
दुधानंच नव्हे, तर ताकानंही तोंड पोळलेल्या राकेशनं त्याला समंजस बापाप्रमाणे आणखी काही वेळ विचार करण्याचा सल्ला दिला होता. अनेक वर्षं विचार केल्यानंतरही डुग्गूची आकांक्षा बदलली नव्हती. हा पठ्ठया बापाच्या 'कोयला'च्या शूटिंगच्या काळात शाहरुखनं केलेला प्रत्येक सीन पॅकअपनंतर त्याच लोकेशनवर एनॅक्ट करायचा. त्यानं पटवून ठेवलेली कॅमेरामनची माणसं तो शूट करायची आणि फुटेज चूपचाप काढून त्याच्याकडे सोपवायची. 'कोयला'च्या एडिटिंगच्या वेळी शिफ्ट संपल्यावर ही रिळं चढवून हृतिक आपल्या स्वत:च्या ऍक्टिंगचा अंदाज घ्यायचा. त्यातच 'करण अर्जुन'च्या काळात सलमाननं त्याला सांगितलं होतं, 'बेटा ऍक्टिंग कर ले, चमकेगा.' बॉडी बनवायला आपलं प्रायव्हेट जिमसुध्दा खुलं करून दिलं होतं त्यानं.
'कहो ना...' धो धो चालला यात नवल काहीच नव्हतं... सिनेमात जोश होता, स्क्रिप्ट टाइट होतं, गाणी तुफान होती आणि आजवरच्या कोणाही डेब्युटंटला मागे सारणारा सफाईदार, कडक अभिनय हृतिकनं केला होता... त्यानं पदार्पणात बेस्ट डेब्युबरोबरच बेस्ट ऍक्टरचं अवॉर्ड जिंकलं, त्याक्षणी सुपरस्टार शाहरुखलाही आपली इनसिक्युरिटी लपवता आली नव्हती.
हृतिक साधा सरळ आहे, हा त्याचा 'दोष' ठरतोय आजच्या जमान्यात. त्याच्या सिनेमाच्या पडद्याबाहेरच्या वागण्याबोलण्यात 'मसाला' नाही. खासगी आयुष्यात 'चमचमीत' काही नाही. तो पाटर्यांमध्ये धुमाकूळ घालत नाही, कोकेन स्नॉर्टिंग करत नाही, गर्लफ्रेंडच्या घरासमोर जाऊन रात्र रात्र भुंकत नाही, लोकांना मोबाइलवरून धमकावत नाही, गाडयांखाली चिरडत नाही, हरणं मारत नाही, पोरी फिरवत नाही... फक्त पडद्यावर मेहनतीनं सिन्सीअरली कडक ऍक्टिंग करतो आणि चूपचाप घरी जातो... अच्छा बच्चा... हाऊ बोअरिंग!
...म्हणूनच नॉटी, नॅस्टी, डार्क हीरोंवर जीव ओवाळून टाकणाऱ्या तरण्या पोरीबाळींपेक्षा हृतिकचं अपील लहान मुलांमध्येच सॉलिड आहे... ...ही गोष्ट कुत्सितपणे सांगणारे एक गोष्ट विसरतात...
आज वयाच्या बत्तिशीत पाच-सात वर्षांच्या चिल्ल्यापिल्ल्यांचा तो सुपरहीरो आहे... त्यामुळेच ही मुलं बत्तिशीत पोहोचतील, तेव्हाही तो त्यांचा हीरो असू शकेल...
...तेवढी त्याची कुवतही आणि आणि सुपरजिगरही!
(महाराष्ट्र टाइम्स, १ जुलै, २००६)
No comments:
Post a Comment